از صدام حسین خوشم آمد...یک قذافی برای جهان عرب کافی است...سلسلۀ پهلوی در ایران ماندگار است، زیرا آیندۀ ایران به آن وابسته است...هر کس بخواهد دستش به من برسد باید از سدی بگذرد که از هفتصد هزار مرد درست شده که همه‌شان به من و سلطنت وفادارند...اگر پوستۀ یک درخت را بتراشی، خون سرخ از آن بیرون می‌آید چون کمونیست‌ها هنوز فعالند. شوروی هم می‌خواهد ایران را بگیرد...کودتای نظامی در ایران عملی نیست چون من خودم هر افسر ارتش را آموزش داده‌ام.

در مدرسه یاد گرفتی که این خلیج چه اسمی دارد؟ از وقتی دنیا آن را شناخته اسمش خلیج فارس بوده...من خودم یک بار در رادیو شنیدم که عبدالناصر در سخنرانی‌ای گفت که جنبش‌های قومی عربی از خلیج فارس تا اقیانوس اطلس را در بر گرفته است...نیروی مسلح مثل چفت در است. دیگران را دست‌کم تا چند وقت پشت در نگه می‌دارد. معطلشان می‌کند و به ما فرصت می‌دهد...اگر قرار باشد کسی در منطقه بمب هسته‌ای داشته باشد ایران هم باید بمب هسته‌ای خودش را داشته باشد...می‌خواهم کاری کنم که هرگونه نفوذ هوایی به ایران ناممکن باشد.

برای شاه مهم بود که جهان عرب واقعیت‌های اتفاقات ایران را بداند، چرا که همۀ مردم در جهان عرب با مصدق همدل بودند...در خانۀ اشرف پهلوی عکس‌هایی از پدرش رضاشاه و عکسی کوچک از ناپلئون بناپارت بود...جمال عبدالناصر برای عادی‌سازی روابط، بستن دفتر روابط ایران و اسرائیل در تهران را شرط کرده بود...شاه شخصا مرا به تهران دعوت کرده بود در حالی که نزدیکترین دوست بزرگترین دشمنش در منطقه (جمال عبدالناصر) بودم و الان از مخالفان نزدیکترین دوستش در منطقه (انور سادات).

موضع مصدق مطلوب و ملی بود و موضع شاه، عملی و قابل درک...در بحران دومش با [امام] خمینی، باز خود را طرفدار انقلابی دیدم که آیت‌الله سالخورده رهبری می‌کرد. انقلابی که پایه‌های تخت طاووس را در تهران خم کرد. تهرانی که هرچه در آن اتفاق می‌افتاد محرک و انگیزۀ جدیدی برای انقلاب بود. با وجود این، می‌توانستم شاه را درک کنم وقتی در اوج بحرانی شدن وضع می‌پرسید: «آخر این انقلاب اسلامی دقیقاً چه می‌خواهد؟» دیگر معجزه‌ای در کار نبود و پیچیده‌ترین دسیسه‌ها نمی‌توانست سرنوشت محتوم را تغییر دهد.